Ο H. Vanderbilt (1884-1970) θεωρείται ο πατέρας του μπριτζ, όσον αφορά στην μορφή με την οποία παίζεται σήμερα. Τις δύο πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, το παιχνίδι λεγόταν Auction Bridge (auction: πλειστηριασμός) σε αντιδιαστολή με το Bridge Whist που είχε επικρατήσει μέχρι τότε έναντι του Whist. Παρόλο που είχαν ήδη εισαχθεί οι συναγωνιστικές αγορές, σκοπός του άξονα που θα εκτελούσε ήταν να διατηρήσει την αγορά σε χαμηλά επίπεδα, αφού ο εκτελεστής ανταμειβόταν για το σύνολο των τελικών λεβέ, συμπεριλαμβανομένων και των bonus για τα σλεμ, ανεξαρτήτως αν είχε δηλώσει εξαρχής το ύψος του συμβολαίου. Η βαθμολογία ήταν επίσης πολύ διαφορετική από αυτή που γνωρίζουμε και τα ονέρ, των οποίων ο ρόλος σήμερα περιορίζεται μόνο στην ελεύθερη παρτίδα, ήταν δυσανάλογα σημαντικά σε σχέση με τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του χεριού. Όλα αυτά όμως θα άλλαζαν το φθινόπωρο του 1925 κατά την διάρκεια μιας κρουαζιέρας στην Καραϊβική. Ο άνθρωπος πού επανεφηύρε (στην πραγματικότητα συγκέντρωσε ένα πλήθος νεωτερισμών πού ήδη παιζόταν στις διάφορες εκδοχές του παιχνιδιού και επιπλέον πρόσθεσε ή άλλαξε κάποιους ισχύοντες κανόνες) το μπριτζ ήταν ο Harold Vanderbilt. 
Γόνος της πλουσιότερης τότε οικογένειας των Ηνωμένων Πολιτειών και κληρονόμος μιας περιουσίας που η αξία της ξεπερνούσε τα $50 δις, αφιέρωνε τον περισσότερο από τον ελεύθερο χρόνο του στο παιχνίδι και μαζί με τον παρτενέρ του Joseph Elwell κυριαρχούσαν στο χώρο του Auction Bridge. To 1925 έπαιζε μία φιλική παρτίδα στο κατάστρωμα του ατμόπλοιου Finland, ταξιδεύοντας από την Καλιφόρνια προς την Αβάνα. Σε εκείνο το ταξίδι διαμόρφωσε τους κανόνες του νέου παιχνιδιού, το οποίο ονόμασε Contract Bridge. Στην ουσία συγκέντρωσε τα πιο ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά από διάφορες παραλλαγές του Auction Bridge και επιπλέον πρόσθεσε κάποια δικά του στοιχεία. Στοχεύοντας σε μια όσο το δυνατόν ακριβέστερη αγορά, δανείστηκε ένα στοιχείο του Plafond, ενός παιχνιδιού ιδιαίτερα δημοφιλούς εκείνη την εποχή, σύμφωνα με το οποίο θα έπρεπε να βαθμολογούνται οι λεβέ αναλόγως όχι μόνο προς τον τελικό τους αριθμό, αλλά κυρίως με το πόσες είχαν δηλωθεί εξαρχής κατά το στάδιο της αγοράς.Η ιδέα της Vulnerability (τρωτότητα) προτάθηκε από μία νεαρή κίμπιτζερ και υιοθετήθηκε αμέσως καθώς έδωσε αυτόματα νέα διάσταση στο παιχνίδι. Ο Vanderbilt αύξησε επιπλέον την αξία των λεβέ, τα bonus των σλεμ και τροποποίησε παράλληλα την βαθμολογία τόσο για την επίτευξη των συμβολαίων όσο και για τις ποινές.
Η αλματώδης διάδοση του Contract Bridge οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στην προσωπικότητα του εφευρέτη του, αφού λόγω της κοινωνικής του θέσης ο Vanderbilt επηρέαζε και διαμόρφωνε τις συνήθειες της εποχής του. Η συνεισφορά του στο τεχνικό τμήμα του παιχνιδιού ήταν εξίσου σημαντική: σχεδίασε το πρώτο ενοποιημένο αγοραστικό σύστημα και εισήγαγε πλήθος καινοτομιών, όπως το δυνατό σπαθί, την απάντηση αναμονής 1 καρό, το δυνατό 1ΧΑ για ομαλά χέρια και τα αδύνατα ανοίγματα στο επίπεδο δύο.
Στην συνέχεια έγραψε αρκετά βιβλία σχετικά με το άθλημα και διετέλεσε μέλος επιτροπών της Αμερικανικής Ομοσπονδίας. Το 1928 αθλοθέτησε το Κύπελλο Vanderbilt. Ως παίκτης διέπρεπε στους αγώνες στους οποίους λάμβανε μέρος και η συνεργασία του με τον Waldemar von Zedtwitz ήταν ανάμεσα στις πιο επιτυχημένες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 1969 έγινε το πρώτο επίτιμο μέλος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας ενώ πρωτύτερα, το 1964 είχε εκλεχθεί ως ένα από τα 3 πρώτα μέλη του Bridge Hall of Fame μαζί με τους Ely Culbertson και Charles Goren.
♦
♥ ♥
♦ ♥ ♠ ♦ ♣
♣ ♥ ♠ ♦ ♣ ♣ ♦ ♠
♥ ♠ ♦ ♣ ♥ ♠ ♦ ♣ ♥ ♠ ♠
♦ ♥ ♦ ♣ ♥ ♠ ♦ ♣ ♥ ♣ ♥ ♠ ♣
♦ ♦ ♣ ♠ ♦ ♣ ♥ ♠ ♥
♣ ♦ ♥ ♠ ♥ ♥ ♠ ♠
♥ ♣ ♥ ♠ ♦ ♣ ♠
♠ ♣
♠
