Ο Βρετανός Victor Mollo (1909 – 1987) εκτός από μπριτζέρ υπήρξε δημοσιογράφος και συγγραφέας. Έγινε διάσημος από την σειρά μπριτζιστικών βιβλίων "Menagerie" (Θηριοτροφείο), μέσα στις σελίδες των οποίων απεικονίζονται, με ονόματα και τα αντίστοιχα χαρακτηριστικά ζώων, καρικατούρες παικτών μέσω κάποιων διασκεδαστικά εξωπραγματικών διανομών - ένα είδος μυθολογίας του μπριτζ.
Ο Mollo γεννήθηκε στην Αγία Πετρούπολη στους κόλπους μίας πλούσιας Ρωσικής οικογένειας. Στα οχτώ του χρόνια, όταν έγινε η Ρωσική Επανάσταση, οι δικοί του εγκατέλειψαν την Ρωσία με ένα ιδιόκτητο τρένο, χρησιμοποιώντας πλαστά έγγραφα του Ερυθρού Σταυρού, διασχίζοντας Φινλανδία, Σουηδία, Γαλλία και καταλήγοντας στο Λονδίνο.
Εγκατέλειψε τις σπουδές του για να αφοσιωθεί στο μπριτζ. Ενώ εργαζόταν στο BBC ξεκίνησε να γράφει άρθρα και βιβλία σχετικά με το παιχνίδι. Μετά την συνταξιοδότηση του το 1969, μπορούσε πλέον να γράφει πιο συστηματικά και μέχρι το 1987 είχε εκδώσει 30 βιβλία και εκατοντάδες άρθρα.Αν και είχε διακριθεί αρκετές φορές στο αγωνιστικό, προτιμούσε την ελεύθερη παρτίδα (rubber). Πολλά από τα επιτεύγματα του στο τραπέζι του rubber, θα τον ενέπνεαν για κάποια από τις ιστορίες του, το βράδυ της ίδιας μέρας.
Η σειρά Menagerie
Η σειρά Bridge in the Menagerie (Μπριτζ στο Θηριοτροφείο) ξεκίνησε από το βιβλίο με τον ομώνυμο τίτλο, το οποίο εκδόθηκε αρχικά το 1965, ακολουθούμενο από πολλά βιβλία με το ίδιο αντικείμενο. Ο Mollo έχει αναγνωριστεί ως ο πιο διασκεδαστικός συγγραφέας μπριτζιστικών ιστοριών. Τα βιβλία περιγράφουν τα ευτράπελα που συμβαίνουν στο τραπέζι του rubber στο "Griffins Club" μεταξύ φανταστικών χαρακτήρων, πολλοί από τους οποίους έχουν πάρει τα ονόματα τους από τα ζώα τα οποία θυμίζουν, τόσο στο παρουσιαστικό όσο και στα χαρακτηριστικά τους, και οι οποίοι αποτελούν καρικατούρες των πιο κοινών αρχετύπων των πραγματικών παικτών. Ο Mollo συχνά αναφέρεται στους παίκτες χρησιμοποιώντας τα αρχικά τους:Hideous Hog (HH) - To Ειδεχθές Γουρούνι - μακράν ο καλύτερος παίκτης του κλαμπ, αλλά ταυτόχρονα και ένας ανυπόφορος άρπαγας που δεν χάνει ευκαιρία να εξευτελίσει τους αντιπάλους για τα λάθη τους,
Rueful Rabbit (RR), -Το Αξιοθρήνητο Κουνέλι- ένας μικροσκοπικός και δειλός παίκτης που μετά βίας μπορεί και κρατάει τα φύλλα του και πολλές φορές δεν μπορεί να ξεχωρίσει τα καρά από τις κούπες, αλλά έχει τέτοια απίστευτη τύχη που ακόμα και τα χαρτιά που του πέφτουν από τα χέρια (μερικές φορές περισσότερα από ένα την φορά) είναι τελικά τα σωστά,
Secretary Bird, άριστος γνώστης του τεχνικού τμήματος του παιχνιδιού, ο οποίος επιμένει στην κατά γράμμα τήρηση των νόμων, πάντα εις βάρος του,
Papa the Greek, ευφυής αλλά υπερβολικά ματαιόδοξος μετρ, ο οποίος αρέσκεται στο να θεωρεί τον εαυτό του ως ανώτερο του Hog, παραβλέποντας το γεγονός ότι χάνει συστηματικά από αυτόν, και του οποίου οι δολοπλοκίες στο τραπέζι στρέφονται τελικά εναντίον του,
Karapet, Αρμένης απόδημος αλλά αν και καλός παίκτης, ο πιο άτυχος όλων των εποχών, συνήθως συμπαίκτης του Έλληνα,
Colin the Corgi, ένα από τα νεώτερα μέλη του κλαμπ, δυνατός παίκτης που συχνά γίνεται σαρκαστικός και δύστροπος, δείχνοντας ότι διαθέτει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά ενός μελλοντικού μάστερ του παιχνιδιού,
Oscar the Owl, Βετεράνος Κίμπιτζερ στο Griffins, του οποίου ο ρόλος συχνά περιορίζεται στο να αποτελεί το κοινό στα κατορθώματα του HH,
Peregrine the Penguin, αντίστοιχος του Oscar στο ανταγωνιστικό κλαμπ του Griffins, το Unicorns,
Walter the Walrus, του οποίου η ψυχαναγκαστική αφοσίωση στην λεπτομέρεια μπορεί να συγκριθεί μόνο με το απόλυτο χάος που προκαλεί με τις αγορές και τις εκτελέσεις του,
Molly the Mule, ο θηλυκός χαρακτήρας του κλαμπ, που μονίμως πιστεύει ότι παίζει αλάνθαστα και είναι πεισματάρα σαν μουλάρι,
Timothy the Toucan, καμένο χαρτί σαν τον RR αλλά χωρίς την εκνευριστική τύχη του τελευταίου. Ο TT προσπαθεί μονίμως να καλύψει τις αδυναμίες του ρωτώντας δουλικά τους καλύτερους παίκτες του Θηριοτροφείου,
Charlie the Chimp , που προτιμάει να αναλύει έως την αιωνιότητα την τελευταία διανομή, παρά να παίξει το επόμενο χέρι. Αποτελεί αντιπροσωπευτικό δείγμα δεινού παίκτη, έχοντας κατορθώσει κάποια στιγμή ένα εντυπωσιακό (και αδύνατο υπό κανονικές συνθήκες) τετραπλό σκουίζ εναντίον του εαυτού του, διατηρώντας ένα μικρό φύλλο με σκοπό να μην φανερώσει την ρενόνς που είχε κάνει προηγουμένως.
Μέχρι το 1987 είχαν εκδοθεί πέντε τίτλοι βιβλίων της σειράς:
— (1965). Bridge in the Menagerie: The Winning Ways of the Hideous Hog
— (1974). Bridge in the Fourth Dimension: Further Adventures of the Hideous Hog
— (1979). Masters and Monsters; The Human Side of Bridge
— (1983). You Need Never Lose at Bridge: Happy Days in the Menagerie
— (1987). Destiny at Bay: The Latest from the Bridge Menagerie
Μετά τον θάνατο του εκδόθηκαν και άλλα βιβλία, περιέχοντας δικά του άρθρα αλλά και νέο υλικό από τους Robert και Phillip King.
